പ്രിയ്യപ്പെട്ട ഇഹ്തിയാണ്ടര്‍,
കാലം മായ്ക്കാത്ത മുറിവുകളില്ലെന്നൊരു ചൊല്ല് ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടുണ്ട്.. പക്ഷെ ചില മുറിവുകള്‍, ഓര്‍മകളായി വന്നു എന്നും നമ്മെ വേദനിപ്പിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കും.. ഇനിയൊരിക്കലും നിന്നിലെക്കൊരു
മടങ്ങിവരവ് ഉണ്ടാകരുതെന്ന് ഞാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു.. പക്ഷെ, വിധി വീണ്ടും എന്നെ നിന്‍റെ ഓര്‍മകളുടെ തുരുത്തില്‍ കൊണ്ടെത്തിച്ചിരിക്കുകയാണ്...
കുറച്ചു ദിവസങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ്, പഴയൊരു ഓട്ടോഗ്രാഫ് ബുക്ക്‌ മറിച്ചു നോക്കുന്നതിനിടയില്‍ മനോഹരമായ കൈപ്പടയില്‍ നീ എഴുതിയ അപൂര്‍ണമായ ഓട്ടോഗ്രാഫ് എന്‍റെ ശ്രദ്ധയില്‍പ്പെട്ടു. പൂര്‍ണമായൊരു
ഓട്ടോഗ്രാഫ് ഉടന്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുക എന്ന് നീ അതിലെഴുതിയിരുന്നു..
ഇഹ്തിയാണ്ടര്‍, ഓരോ കുറിപ്പും ഓരോ ഓര്‍മകളാണെന്നു നിന്നെക്കാള്‍ നന്നായി ആര്‍ക്കാണ്‌ അറിയുക. .എന്നിട്ടും ഇത്ര കാലമായിട്ടും ആ അപൂര്‍ണതയെ നീ പൂര്‍ണമാക്കിയില്ലാലോ.. N.S.മാധവന്‍റെ
"ശര്‍മ്മിഷ്ട" എന്ന കഥയിലെ ഒരു ചെറിയ ഭാഗം ഞാനിവിടെ കുറിക്കട്ടെ..
***യയാതി തല കുലുക്കിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ അദേഹത്തിനോട് ചേര്‍ന്ന് നിന്നു. യയാതിയുടെ ഹൃദയം പേടി കൊണ്ട് മിടിക്കുന്നത് കേട്ടപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ചിരിച്ചു.
"എന്തിനാ ചിരിക്കുന്നത്"?
"അത് പിന്നെ പറയാം". അത് ഞങ്ങളുടെ ബന്ധത്തിലെ പല പല അര്‍ധോക്തികളില്‍ ഒന്നാമത്തേതായിരുന്നു.***
ആ കഥയിലെ പോലെ, അര്‍ധോക്തികളില്‍ നിര്‍ത്തിയ , നീ പിന്നീട് പറയാമെന്നു പറഞ്ഞ ഒരുപാടു കാര്യങ്ങളുടെ അപൂര്‍ണതയില്‍ കെട്ടിപ്പടുത്ത ഒരു സൗഹൃദമായിരുന്നു നമ്മുടേത്.. എന്നിരുന്നാലും,
കഴിഞ്ഞുപോയ ആ നല്ല കാലത്തിലേക്ക്‌ , നിന്‍റെ വാകുകളിലൂടെ, അക്ഷരങ്ങളിലൂടെ തിരിച്ചു പോകാന്‍ ആ ഓട്ടോഗ്രാഫ്നു സാധിക്കുമെന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു.. അര്‍ധോക്തികളില്‍ നിന്നുപോയ പല
കാര്യങ്ങളില്‍ ഒന്നായി ആ ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പും മാറരുതെന്നു ഞാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.
നീ ആ ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പില്‍ എഴുതിയിരുന്നു,
" ഓര്‍മിക്കുവാന്‍ ഞാന്‍ നിനക്കെന്തു നല്‍കണം
ഓര്‍മിക്കണം എന്ന വാക്ക് മാത്രം"
അതെ, ഞാന്‍ ഓര്‍മ്മിക്കുന്നു.. അന്നും ഇന്നും, കൊഴിഞ്ഞുപോയ ഒരു വസന്തകാലത്തെ.. അത് അക്ഷരങ്ങളായി പകര്‍ത്തിയ ഓര്‍മ്മപ്പുസ്‌ത്തകത്തെക്കുറിച്ച് നീ പറഞ്ഞത്‌ സത്യമാണെന്ന് വിശ്വസിച്ചുകൊണ്ട് , നിന്നില്‍ നിന്നും മറുപടി പ്രതീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് നിര്‍ത്തുന്നു.
സ്നേഹപൂര്‍വ്വം,
ഗുറ്റിയേറെ
കാലം മായ്ക്കാത്ത മുറിവുകളില്ലെന്നൊരു ചൊല്ല് ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടുണ്ട്.. പക്ഷെ ചില മുറിവുകള്‍, ഓര്‍മകളായി വന്നു എന്നും നമ്മെ വേദനിപ്പിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കും.. ഇനിയൊരിക്കലും നിന്നിലെക്കൊരു
മടങ്ങിവരവ് ഉണ്ടാകരുതെന്ന് ഞാന്‍ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നു.. പക്ഷെ, വിധി വീണ്ടും എന്നെ നിന്‍റെ ഓര്‍മകളുടെ തുരുത്തില്‍ കൊണ്ടെത്തിച്ചിരിക്കുകയാണ്...
കുറച്ചു ദിവസങ്ങള്‍ക്കു മുന്‍പ്, പഴയൊരു ഓട്ടോഗ്രാഫ് ബുക്ക്‌ മറിച്ചു നോക്കുന്നതിനിടയില്‍ മനോഹരമായ കൈപ്പടയില്‍ നീ എഴുതിയ അപൂര്‍ണമായ ഓട്ടോഗ്രാഫ് എന്‍റെ ശ്രദ്ധയില്‍പ്പെട്ടു. പൂര്‍ണമായൊരു
ഓട്ടോഗ്രാഫ് ഉടന്‍ പ്രതീക്ഷിക്കുക എന്ന് നീ അതിലെഴുതിയിരുന്നു..
ഇഹ്തിയാണ്ടര്‍, ഓരോ കുറിപ്പും ഓരോ ഓര്‍മകളാണെന്നു നിന്നെക്കാള്‍ നന്നായി ആര്‍ക്കാണ്‌ അറിയുക. .എന്നിട്ടും ഇത്ര കാലമായിട്ടും ആ അപൂര്‍ണതയെ നീ പൂര്‍ണമാക്കിയില്ലാലോ.. N.S.മാധവന്‍റെ
"ശര്‍മ്മിഷ്ട" എന്ന കഥയിലെ ഒരു ചെറിയ ഭാഗം ഞാനിവിടെ കുറിക്കട്ടെ..
***യയാതി തല കുലുക്കിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ അദേഹത്തിനോട് ചേര്‍ന്ന് നിന്നു. യയാതിയുടെ ഹൃദയം പേടി കൊണ്ട് മിടിക്കുന്നത് കേട്ടപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ചിരിച്ചു.
"എന്തിനാ ചിരിക്കുന്നത്"?
"അത് പിന്നെ പറയാം". അത് ഞങ്ങളുടെ ബന്ധത്തിലെ പല പല അര്‍ധോക്തികളില്‍ ഒന്നാമത്തേതായിരുന്നു.***
ആ കഥയിലെ പോലെ, അര്‍ധോക്തികളില്‍ നിര്‍ത്തിയ , നീ പിന്നീട് പറയാമെന്നു പറഞ്ഞ ഒരുപാടു കാര്യങ്ങളുടെ അപൂര്‍ണതയില്‍ കെട്ടിപ്പടുത്ത ഒരു സൗഹൃദമായിരുന്നു നമ്മുടേത്.. എന്നിരുന്നാലും,
കഴിഞ്ഞുപോയ ആ നല്ല കാലത്തിലേക്ക്‌ , നിന്‍റെ വാകുകളിലൂടെ, അക്ഷരങ്ങളിലൂടെ തിരിച്ചു പോകാന്‍ ആ ഓട്ടോഗ്രാഫ്നു സാധിക്കുമെന്ന് ഞാന്‍ വിശ്വസിക്കുന്നു.. അര്‍ധോക്തികളില്‍ നിന്നുപോയ പല
കാര്യങ്ങളില്‍ ഒന്നായി ആ ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പും മാറരുതെന്നു ഞാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.
നീ ആ ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പില്‍ എഴുതിയിരുന്നു,
" ഓര്‍മിക്കുവാന്‍ ഞാന്‍ നിനക്കെന്തു നല്‍കണം
ഓര്‍മിക്കണം എന്ന വാക്ക് മാത്രം"
അതെ, ഞാന്‍ ഓര്‍മ്മിക്കുന്നു.. അന്നും ഇന്നും, കൊഴിഞ്ഞുപോയ ഒരു വസന്തകാലത്തെ.. അത് അക്ഷരങ്ങളായി പകര്‍ത്തിയ ഓര്‍മ്മപ്പുസ്‌ത്തകത്തെക്കുറിച്ച് നീ പറഞ്ഞത്‌ സത്യമാണെന്ന് വിശ്വസിച്ചുകൊണ്ട് , നിന്നില്‍ നിന്നും മറുപടി പ്രതീക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് നിര്‍ത്തുന്നു.
സ്നേഹപൂര്‍വ്വം,
ഗുറ്റിയേറെ
2 comments:
expectations still exist..........right ??
Ah, nothing like that dear. I know that expectations hurts a lot.
Post a Comment